Selama 25 tahun aku hidup, tak banyak pun kucing yang pernah
aku bela.. Ada kucing yang pernah datang singgah dan menumpang kasih. Itu pun x
lama.. Kenangan yang indah dengan Si
Comel banyak, manakala yg sedih sedikit tapi cukup memberi kesan padaku.
Aku tinggal dengan nenek sehingga darjah enam, kemudian barulah aku tinggal dengan ayahku. Rumah
ayah ada kucing jadi dapat la aku bermain dengan mereka. Dulu ayah aku ada seekor kucing, warnanya oren dan berstoking putih tetapi ayah namakannya Putih. Putih bijak, apabila terdengar sahaja bunyi motor ayah dari
jauh dia sudah menunggu di depan pintu menyambut ayah balik.. Suatu ketika Putih bunting.
Selang beberapa bulan kemudian Putih melahirkan 4 ekor anak yang comel-comel, sangat comel! Ada
belang, calico, tompok, dan warna coklat.. Kemudian Putih bunting sekali lagi semasa
anak-anaknya baru saja 3 bulan. Di situlah bermulanya episod sedih.. sepupu-sepupuku yang datang ke rumah meminta 3 ekor kucing
kecuali Belang. Ayahku tanpa ragu-ragu menyerahkan mereka memandangkan Putih bunting lagi.
Apabila mereka semua bertolak pergi mak tiriku berkata
“kenapa tak bagi Belang
skali? kesian dia nanti tak ada kawan..”. Aku tersentak lalu sambil mengendong Belang mengejar kereta mereka mengikut jalan pintas. Aku sempat menahan kereta
mereka di tepi jalan tetapi mereka hanya melihat aku tanpa rasa apa-apa dan berlalu pergi. Dalam kecewa Aku
bawa Belang pulang sambil menangis
teresak-esak sebab kesiankan nasib Belang dan sebab kucing-kucingku diambil orang. Putih pula tak mahu melayan Belang kerana sarat bunting baby baru.
Suatu hari aku ikut mak balik kampung. Ketika berada di kampung ayahku tiba-tiba menelefonku untuk memberi tahu yang Putih telah mati dilanggar kereta.. Kesiannya, dah la tengah
bunting. Keesokannya pula, ayah telefon lagi. Katanya, Belang pula kena langgar..
tak mati tapi patah pinggang, jalannya mengesot dengan kaki depan..
Bawah
perut Belang selalu melecet. Ayah sapukan minyak gamat saja dan buatkan sangkar
untuk Belang di luar rumah. Aku tinggalkan Belang setiap minggu untuk ikut mak balik kampung. Terasa berat hati sangat tapi aku terpaksa.. Pulang dari kampung, aku tengok sangkar dah kosong. Belang
hilang?! Ayahku boleh pulak cakap tak tahu.. sudah la Belang sakit.. Tak sanggup
aku bayangkan keadaan Belang yang entah di mana. Dapat makankah? Kena baham
dek biawakkah? Hujan dapat berteduhkah..? Ayah cakap mungkin Belang tak nak
kami sedih bila dia mati depan kami nanti, jadi dia pergi. Hmm.. ntah la..
Bila tinggal di rumah
tepi jalan, semua kucing asyik mati kena langgar je.. Elok la rumah tu dah
kosong sekarang, tak ingin pun nak balik duduk di situ lagi. Cukup la semua
kenangan tinggal kenangan.